Zomer in de tuin

© KH

Varen in de tuin

Vorig jaar bij de laatste oktober storm is mijn varen omgewaaid en lag als een zielig hoopje in de tuin. Nu sterft hij elk jaar in de winter af maar vorig jaar dacht ik echt o jee als dit maar goed komt. Nou dat kwam het! Hij is hoger en breder dan ooit en hij wordt ieder jaar mooier! Nu maar hopen dat de flinke stormen even uitblijven of dat de varen nu ook daar beter tegen bestand is....

Binnen houd ik ze nooit maar buiten worden ze prachtig!

© KH

Fleurig

Het is weer lente en de tuin was wel weer toe aan wat fleurigheid. Dus afgelopen weekend naar het tuincentrum getogen op de fiets en een paar bakjes met violen gehaald om de potten weer op te vullen. Kijkt meteen weer wat gezelliger. Ik maak bijna alleen nog maar foto's met mijn Iphone en niet met mijn Nikon dus vandaar denk ik dat het Photoblog er maar verlaten bij ligt... Komt vast wel weer goed als er weer beestjes in de tuin komen omdat ik van Macro foto's maken hou. 

Op zolder vond ik nog mijn vader's Pentax camera en een oude Leica. Ik denk dat ik eens rolletjes ga kopen en daarmee foto's ga maken. Kijken wat dat gaat worden. Zal ik toch ook een digitale versie moeten laten maken als ik ze op het blog wil krijgen. Zal er vast ook wel zijn. 

Crispy Sunday morning

© KH

Thursday Challenge; Plants

As I was away yesterday, it's technically a Friday Challenge for me but here's my entry for yesterday's Thursday Challenge; "PLANTS" (Indoor, Outdoor, Garden, Vines, Trees,...)

 Chinese Lanternplant in summer and autumn

© KH

iPhone pics

Het valt niet mee, de vaste pc accepteert geen sdhc cards en de laptop wil mijn Nikon foto's niet meer verwerken. Tot ik nieuw laptop heb zal ik foto's van de iPhone posten of  foto's uit t archief gebruiken. Nu een eerste poging met ( de vrije goede) iPhone camera . Ook archief want hier zie je nog blaadjes maar te mooi om te verwijderen.


De hortensia eind november



Zonsopkomst afgelopen  donderdag 5 december, ochtendrood...

© KH

Practische wenken voor den tuin

Het boek met de pakkende titel: Groeien en bloeien door eigen bemoeien vond ik tussen oude boeken in de boekenkast van mijn schoonmoeder. Ik bladerde het door en zag dat het een oud boek van Douwe Egberts was. Mijn schoonmoeder had destijds kennelijk plaatjes moeten sparen bij, tja bij wat? Koffie? Thee? Voor dat boek in ieder geval. Schoonmoeder zit sinds mei in een gesloten afdeling omdat ze sinds ze een hersenontsteking en beroerte kreeg niet meer in staat is alleen te wonen. Haar geheugen is niet goed meer, ze herkent ons nog wel, maar dat is het dan ook. Dus het vragen aan haar kan ik niet.

Het boek intrigeerde me. Het is een boek vol tips en vol met die plaatjes die je er in kon plakken. Tips voor de tuin en voor kamerplanten. Lief nam het mee naar huis en nu is het in ons bezit. Ik koester het, zoals zij het gedaan moet hebben, met haar groene vingers. Al haar orchideeën staan nu in mijn huis, en ik probeer ze weer bloeiend te krijgen. Wie weet staat er wel een tip in het boek, maar schoonmoeder heeft me geleerd: 1 borrelglaasje water per week, te geven aan een orchidee. Niet meer, niet minder.
Werkte dat bij mensen ook maar zo, dat ze zo weer gingen groeien en bloeien...















© KH

Mos

Het is even geleden. Ik had zoveel foto's gemaakt, in het bos, hier in de omgeving, én in de tuin, dat ik ze vanavond pas op mijn pc kon zetten, 162 stuks maar liefst. Natuurlijk vallen er altijd een aantal af: té onscherp, te snel genomen, te gehaast, je kent het wel. Het leuke is het bekijken op de pc van de foto's. De mooie althans. Ik ben niet alleen dol op de herfst, de mooie herfstkleuren, paddestoelen, maar ook mosjes. Ik heb ze graag in mijn tuin (all of the above) en die mosjes heb ik én in mijn tuin staan én in het bos gefotografeerd. Niet allemaal gelukt, maar toch een aantal wel:

Deze zijn uit de tuin:


Weidekringzwam met mos onder mijn berk


mosjes

Weidekringzwam in het gras

Deze stonden in het bos:

Mosjes


Ik vind het zo mooi die verschillende mosjes


Net een tapijt


Diverse soorten met spinrag

© KH

Gelukkig hebben we de foto's nog

Onlangs plaatste ik foto's van zonnedauw hier op het blog: http://kati-picturethis.blogspot.nl/2012/09/soms-moet-je-bukken-om-het-geluk-te.html
Gisteren kwam ik iemand tegen die op diezelfde plek graag komt en uren kan zitten kijken naar wat er loopt, kruipt en bloeit. Ze zit er soms zo lang dat de kleine salamander tegen haar voeten kruipt, de Hooglanders nieuwsgierig op haar af lopen en ze meer ziet dan de 'gewone' wandelaar. Tot haar schrik kwam ze daar deze week weer om er een ravage aan te treffen. De gemeente had in 'al haar goedheid' besloten de boel af te graven voor de ijsbaan deze winter. Verschrikt bleef ze staan kijken en kon de eerste tijd geen woord uitbrengen. Alleen maar verbijsterd staan kijken. Weg zonnedauw, beplanting, of wat dies meer zij. Toen ze van de eerste schrik bekomen was en ze iemand kon aanspreken vertelde diegene dat er vorig jaar bij het schaatsen een paar kinderen van 'hooggeplaatste heren' zich bezeerd hadden aan wat uitstekende stronken of takken in het ijs. Tja, dat gebeurd op natuurijs. Dus besloot de gemeente die samen met Staatsbosbeheer de 'baas' over het gebied is, dat er een heuse ijsbaan gegraven moest worden ten koste van de natuur. Weg witte reigers, weg salamanders die door de beplanting uit het water komen om zich te warmen in de zon. 'Ik moest meteen aan jou denken', zei ze. 'Als jij het zou zien zou je wel eens heel boos worden en een stukje naar ze schrijven.' Ik zei haar dat ik niet eens zou gaan kijken, ik zou boos en verdrietig tegelijk worden om de zoveelste handeling van de mens, het zoveelste ingrijpen van de mens ten koste van de natuur.
Waar haalt de mens het lef vandaan om zich superieur te voelen aan de natuur? Om zich beter te voelen dan de dieren en planten die er leven? Ze roepen moord en brand als er een diertje of plantje uit dreigt te sterven maar zodra er een kind zich stoot aan een tak in het ijs, och, dan graven we alles toch af? Onbegrijpelijk vind ik dit! En als ik zou gaan kijken, zou ik net als zij, alleen maar kunnen staan, vol verdriet omdat ik bij het ras der zotten en egoïsten behoor!



© KH

Karmozijnbes

Ooit, een paar jaar geleden, kwam er een plant in mijn tuin, een struik. Zomaar spontaan opzetten. Ik had geen idee wat het was. Ik heb het opgezocht en kon het niet vinden, tot iemand via Flickr mij vertelde dat de plant die ik in mijn tuin had staan, een Karmozijn bessenstruik was. Een struik met bessen die voor de mens giftig zijn, maar voor vogels niet. Dus waarschijnlijk door vogel uitwerpselen in mijn tuin gekomen.
In de lente komt hij op, en wordt groter en groter, tot hij eind zomer trosjes krijgt met bloemen eraan. Die bloemen worden in september besjes. Eerst groen daarna donkerrood tot blauwzwart. Samen met het blad verkleuren ze.
De trossen worden zo zwaar dat de takken (die hol zijn) helemaal doorbuigen. Ik heb een keer een merel omhoog zien springen in een poging om een bes te bemachtigen. Niet dat de bessen nu echt heel erg gewild zijn, als voer. Nee, de dames en heren vogels zitten gewoon in deze tijd al op de tuintafel te wachten tot ik ga bijvoeren, terwijl ik denk: Er is voer zat! Eet de bessen maar!
In de winter is de struik weg. Om in de lente weer op te komen.

Maar de bessen zijn ook gewoon mooi: Qua kleur, qua vorm:


De bloemetjes van de Karmozijnbes


Een zwartkopje in de Karmozijnbes


Eerst kleine bloemetjes dan besjes.


Van groene bessen naar blauwzwarte bessen


Het blad verkleurd ook mooi



De bessen worden ook gebruikt om limonade of wijn te kleuren

© KH

Soms moet je bukken om het geluk te kunnen plukken

Die quote gebruikte ik gisteren nog op mijn andere blog en kon ik vandaag meteen toepassen, hoewel ik niets heb geplukt maar wel door de knieën ben gegaan.
Ik had gehoord waar er zonnedauw te vinden was en vanmorgen zijn we op pad gegaan, bewapend met camera. Helaas had ik niet gekeken of mijn batterij nog wel voldoende opgeladen was, niet handig dus.

We zijn gaan wandelen bij Herperduin waar de hond meteen al in het water van een van de meren dook. En al speurend bleek dat langs datzelfde meertje de kleine Zonnedauw stond te pronken. Niet alle foto's bleken bij thuiskomst even scherp te zijn. Maar met hier en daar wat bewerken is het toch wel mooi genoeg denk ik voor plaatsing. En een volgende keer gewoon mét volle batterij terug voor meer foto's van de kleine Zonnedauw.


Geluk zit in een klein hoekje, of in dit geval een klein plantje
Of vele kleine plantjes want er stonden er best wel veel.


Deze had wat gevangen.


Al die druppels, schitterend


Hij was moeilijk te vinden, maar nog lastiger te fotograferen.






Het beetje wazigheid neem ik maar voor lief. Volgende keer beter. Ik ben al heel gelukkig dat ik ze gevonden heb.

© KH