Boswandeling

We hebben een weekje vrij en gisteren zijn we naar het bos geweest met zus, haar nieuwe hond en onze 16 jarige keeshond Jessie. Het leek wel of ze nieuwe energie kreeg van de hond van zus. Maar uiteraard weer thuis was ze uitgeteld, kon ze uitrusten toen wij bij zoonlief op bezoek gingen en heeft ze ook de hele avond voor Pampus gelegen! En zelfs vandaag lijkt ze nog wel moe ervan. Wat wil je als je zo bejaard bent! Toch knap van haar.

 Vliegenzwammetje

 wel de tijd nemen om overal te snuffelen

 maar dan raak je wel achterop!

 Geel koraal zwammetje

 En weer even snuffelen

 wacht op mij!

Max, de Basset de fauve de Bretagne van zus die gered is van jarenlang aan de ketting gelegen te hebben ergens in Frankrijk. 

© KH

Throwback Thursday; 2003

Wat vliegt de tijd toch! 'Vroeger' toen de kids nog klein waren hadden we nog een auto en reden we elke zondag naar een ander bos om een lekkere boswandeling te maken. We wonen in een bosrijke omgeving en ver hoef je niet om eens lekker te lopen. Jessie was nog een jonge hond en rende vrolijk achter de kids aan. Nu is de oudste het huis uit en Jessie is afgelopen maandag 16 geworden en loopt niet zo hard meer. Wat een veranderingen allemaal! Als je dat toen allemaal wist....

© KH

Heather

A few weeks ago while walking in the forest I took these pics (among others the header which I edited)

© KH

Gewoon dikkopmos

Wat ben ik blij met mijn nieuwe camera! Vanmorgen liepen we in alle vroegte door het bos en hoewel ik te laat was om het passerende hert te fotograferen (dat rende té hard voorbij) voelde je bijna aan de natuur dat ze klaar is voor de aankomende lente. De lijster zong dat het een lieve lust was, de vogels kwetterden en kwinkeleerden en hoewel nog koud de naderende lente hing in de lucht. Ergens. Knoppen aan takken, vaag groen aan struiken. Als je goed snuift ruik je het ook.
Maar goed, voorlopig doen we het nog maar met wat oefeningen met de nieuwe camera en met wat de natuur ons geeft.

Ik vroeg me altijd al af, hoe het toch mogelijk was dat 'iedereen' een zwarte achtergrond had bij zijn/haar foto's van zwammen of grasjes en mosjes. Maar met deze camera zijn alle nou ja, toch bijna alle, geheimen ontsluierd. Ik zag wat gewoon dikkopmos op een boomstam en ging een en ander uitproberen. Het resultaat was verbluffend! Daar was de zwarte achtergrond ineens. (flits ging aan) Hoewel sommige foto's nog wat wazig zijn hier en daar (vriendlief die al jaren een Nikon heeft wees mij erop dat ik de camera op automatisch scherpstellen had staan terwijl ik dat ook handmatig kon doen) ben ik toch erg blij met het resultaat! Zeker met de foto's van de gele trilzwam die nooit of te nimmer wilde lukken met de andere camera!

Oefening baart kunst zullen we maar zeggen.


De knoppen staan al op barsten

Sterremos


Gewoon dikkopmos

Gewoon dikkopmos

Kapseltjes zijn normaal heldergroen maar hoe ouder ze zijn hoe bruiner ze worden

Gewoon dikkopmos


Gewoon dikkopmos



Gele Trilzwam

Gele Trilzwam

© KH

Zoetjes aan

Ik was er even niet. Gewoon even geen zin, geen tijd, mijn hoofd even ergens anders.
Mijn oma is er niet meer. Ik die altijd zo vol trots over haar sprak, die vol trots riep: Ik heb nog een oma! En dat op mijn 45ste! Mijn oma is niet meer, en dat is verdrietig en dat moet een plekje krijgen. Dat heeft het nog steeds niet helemaal. Ik ben een 'wegduwer', iemand die zo nodig sterk wil zijn, voor ja voor wat? Voor mijn moeder, voor mijn zus, en dan duw ik het verdriet weg, naar een plekje waar het eigenlijk wel uit wil maar niet meer uit kan. Uiteindelijk komt het er toch wel een keer uit natuurlijk, dat kan niet anders, dat moet wel.
Maar voor nu maak ik toch even pas op de plaats, even wat rustiger aan, hier, thuis, overal. Even alles een plekje geven. Of zoals oma zou zeggen: Zoetjes aan, dan breekt het lijntje niet. Ik mis haar.

Gelukkig hebben we de foto's nog

Onlangs plaatste ik foto's van zonnedauw hier op het blog: http://kati-picturethis.blogspot.nl/2012/09/soms-moet-je-bukken-om-het-geluk-te.html
Gisteren kwam ik iemand tegen die op diezelfde plek graag komt en uren kan zitten kijken naar wat er loopt, kruipt en bloeit. Ze zit er soms zo lang dat de kleine salamander tegen haar voeten kruipt, de Hooglanders nieuwsgierig op haar af lopen en ze meer ziet dan de 'gewone' wandelaar. Tot haar schrik kwam ze daar deze week weer om er een ravage aan te treffen. De gemeente had in 'al haar goedheid' besloten de boel af te graven voor de ijsbaan deze winter. Verschrikt bleef ze staan kijken en kon de eerste tijd geen woord uitbrengen. Alleen maar verbijsterd staan kijken. Weg zonnedauw, beplanting, of wat dies meer zij. Toen ze van de eerste schrik bekomen was en ze iemand kon aanspreken vertelde diegene dat er vorig jaar bij het schaatsen een paar kinderen van 'hooggeplaatste heren' zich bezeerd hadden aan wat uitstekende stronken of takken in het ijs. Tja, dat gebeurd op natuurijs. Dus besloot de gemeente die samen met Staatsbosbeheer de 'baas' over het gebied is, dat er een heuse ijsbaan gegraven moest worden ten koste van de natuur. Weg witte reigers, weg salamanders die door de beplanting uit het water komen om zich te warmen in de zon. 'Ik moest meteen aan jou denken', zei ze. 'Als jij het zou zien zou je wel eens heel boos worden en een stukje naar ze schrijven.' Ik zei haar dat ik niet eens zou gaan kijken, ik zou boos en verdrietig tegelijk worden om de zoveelste handeling van de mens, het zoveelste ingrijpen van de mens ten koste van de natuur.
Waar haalt de mens het lef vandaan om zich superieur te voelen aan de natuur? Om zich beter te voelen dan de dieren en planten die er leven? Ze roepen moord en brand als er een diertje of plantje uit dreigt te sterven maar zodra er een kind zich stoot aan een tak in het ijs, och, dan graven we alles toch af? Onbegrijpelijk vind ik dit! En als ik zou gaan kijken, zou ik net als zij, alleen maar kunnen staan, vol verdriet omdat ik bij het ras der zotten en egoïsten behoor!



© KH

Na regen...

...komt zonneschijn. En vanmorgen begon dat al zo mooi, vanuit de auto op weg naar het bos, nog voor het ontbijt:



En in het bos bleef het mooi:




Duizenden kleine webjes op het gras vol dauw

En niet alleen zonneschijn: De paddenstoelen waren de grond uitgeschoten!


Geelwitte Russula


Eekhoorntjesbrood


Purperrode Russula


Gewoon een herfststukje in de natuur!

Later deze week meer.

© KH

Zwavelkopjes

De afgelopen jaren heb ik heel wat foto's van paddestoelen gemaakt. Er zullen er vast nog wel meer volgen deze herfst hoop ik. Maar in afwachting van de volgende explosie aan paddestoelen (wat niet lang op zich zal wachten gezien het weer van de afgelopen dagen) nu vast wat foto's van afgelopen jaren:

Zwavelkopjes zie je vrij veel in het bos:

















© KH

Dauw

Zondagochtend vroeg, dauwdruppels nog op de spinnenwebben. Op het gras en op de bloemen. Het ruikt naar de herfst. De zon door de bomen. Het bos is stil, doodstil, op een enkel gekwinkeleer van wat vogeltjes na. Genieten!


Zelfs op de spin zitten druppels




Dauw op de spinraggen


Dauwdruppels op een bloemetje


Dauw op een grashalm


Zon door de bomen, half 9 's morgens

© KH