Dit weekend is het Tuinvogeltelling. En terwijl ik bezig was met tellen, vloog het af en aan! Er kwamen vogels die normaal het lef niet hadden in mijn tuin te komen. Nu hielp het ook wel dat ik een hoop doppinda's gestrooid had denk ik. Kauwen, Kokmeeuwen en de 2 Eksters die er normaal wel zijn, hadden vriendjes mee genomen! De mussen trokken zich verontwaardigd kwetterend terug in de heg. Hen niet gezien met die grote vogels in de tuin. Turkse Tortels, Houtduif, de merels vlogen verontwaardigd op, hoe durfden die grote beesten zich te laten zien in hun tuin! Maar ik stond in een hoekje met mijn nieuwe Nikon verlekkerd te knippen. Het is nog even wennen hoe die nieuwe camera reageert, maar het is wel een hele fijne! De telelens van Lief zijn oude Nikon kan er ook op. Dat scheelt! Omdat het een heel verschil is met mijn Panasonic Lumix en ik geen extra lenzen gewend ben, moet ik nog even oefenen met instellen en dergelijke, maar dat is nou net het fijne van een digitale camera. Schiet maar raak en lukt het niet, wissen maar! Het zijn niet de scherpste foto's die van de vogels, maar met door het raam fotograferen krijg je ook niet het beste resultaat.
Oefening baart kunst zullen we maar zeggen. Ik ben in ieder geval weer heel gelukkig nu ik er weer op los kan knippen! :)
Deze foto van de kokmeeuw heb ik wel helemaal bijgesneden met Picasa
En deze ook
De meeuwen en eksters vlogen af en aan
Ekster neemt een duikvlucht naar de doppinda's
Gisteren heb ik uiteraard al geoefend met de camera toen ik hem kreeg:
Het is niet anders, ik moet een nieuwe camera. Mijn oude is overleden. Helaas. Maar nu ik al weer een hele week zonder camera zit, mis ik hem. Het verlengstuk van mijn arm. Er ligt sneeuw en ik loop buiten zonder mijn camera, er zitten vogels buiten in diezelfde sneeuw en ik heb mijn camera niet bij de hand. Ik mis wat.
In deze tijd van crisis moet je elk dubbeltje omdraaien. Ik weet het. Maar toch... ik koop zelden tot nooit wat voor mezelf. Altijd is dan de een, dan de ander aan de beurt. Iedereen heeft een nieuwe laptop, voor school, voor het werk, maar ik zit nog met een hele oude die vaak zegt: doe het lekker zelf!
En dan nu die camera. Ik wik en ik weeg. Zal ik? Ik heb met een vriendin die bij Panasonic werkt het er al over gehad, wat doe ik? Een nieuwe, soortgelijke camera?
Tot gisteren deze reclame voorbij kwam. Niets vermoedend zat ik met mijn smartphone te spelen, wat ik vaker doen tijdens een reclameblok, en ineens hoor ik vaag iets over camera's. Ik kijk op en zie de reclame voorbij komen die ik al honderd keer gezien moet hebben. Het is me nooit eerder opgevallen denk ik, omdat ik het nooit eerder nodig had. Ik had immers een camera. Natuurlijk wilde ik een betere maar ja, als je er 1 hebt...
En ineens denk ik: Deze wordt het, deze is het, deze wil ik! Ik wilde altijd al een spiegelreflexcamera, een camera met een grotere lens, die meer kon. De mijne was goed, goed genoeg, maar eigenlijk wilde ik wel wat meer. Het was niet eerder nodig, ik hád er toch 1!? En nu, nu heb ik een nieuwe nodig. Ik kijk op en daar is hij, op tv, mijn nieuwe camera.
Ik slaap er een nachtje over, denk ik. Mijn moeder heeft mij dan wel wat geld gegeven voor Kerst maar het hoeft niet op he! Maar toch, die camera, hij blijft in mijn hoofd rondspoken. En ik kijk op internet en vergelijk prijzen en mijn meest favoriete bedrijf is weer de goedkoopste. Vandaag besteld, morgen in huis. Dus als het meezit heb ik hem morgen al! Ik kán niet wachten! Stuiterend op mijn stoel zit ik 'in blijde verwachting' van mijn nieuwe camera!
Ik berg mijn oude trouwe Lumix op. Niet meer te repareren waarschijnlijk of voor een bedrag groter dan een nieuwe camera.
Bedankt voor zoveel jaren trouwe dienst en zoveel mooie foto's!
