Jessie

Mijn hart huilt, mijn hele lijf huilt. Mijn lieve hond Jessie is er niet meer. Afgelopen dinsdag hebben wij afscheid van haar moeten nemen. Bijna 17 is ze geworden en dat is een hele leeftijd. De dienstdoende dierenarts zei dat ze al 7 jaar over haar tijd heen was. Dat zegt natuurlijk ook wat over hoe fijn ze het vond bij ons. En hoe fijn wij het vonden met haar. Maar ze was op, haar lijf was op. Haar koppie wilde nog wel maar ze kon niet meer. Wij zullen zonder haar verder moeten en dat is zo vreselijk moeilijk. Thuis komen in een leeg huis is nog het ergste, of 's morgens beneden komen zonder haar te zien. Ik weet dat het moet slijten maar ik mis haar zo verschrikkelijk!

Dag lief Jesje... Ik mis je zo ontzettend. 💕💔

Boswandeling

We hebben een weekje vrij en gisteren zijn we naar het bos geweest met zus, haar nieuwe hond en onze 16 jarige keeshond Jessie. Het leek wel of ze nieuwe energie kreeg van de hond van zus. Maar uiteraard weer thuis was ze uitgeteld, kon ze uitrusten toen wij bij zoonlief op bezoek gingen en heeft ze ook de hele avond voor Pampus gelegen! En zelfs vandaag lijkt ze nog wel moe ervan. Wat wil je als je zo bejaard bent! Toch knap van haar.

 Vliegenzwammetje

 wel de tijd nemen om overal te snuffelen

 maar dan raak je wel achterop!

 Geel koraal zwammetje

 En weer even snuffelen

 wacht op mij!

Max, de Basset de fauve de Bretagne van zus die gered is van jarenlang aan de ketting gelegen te hebben ergens in Frankrijk. 

© KH

Throwback Thursday; 2003

Wat vliegt de tijd toch! 'Vroeger' toen de kids nog klein waren hadden we nog een auto en reden we elke zondag naar een ander bos om een lekkere boswandeling te maken. We wonen in een bosrijke omgeving en ver hoef je niet om eens lekker te lopen. Jessie was nog een jonge hond en rende vrolijk achter de kids aan. Nu is de oudste het huis uit en Jessie is afgelopen maandag 16 geworden en loopt niet zo hard meer. Wat een veranderingen allemaal! Als je dat toen allemaal wist....

© KH

Jessie

15 jaar is ze nu and still going strong. Ik moet er ook niet aan denken dat ze er op een dag niet meer zal zijn terwijl die kans er natuurlijk op haar leeftijd in zit. Elke avond na de koffie zo rond een uur of 8 wil ze even 10 minuten voetballen met haar piepbal en rent ze als een jonge pup de kamer rond. Echt maar een minuut of 10 want dan is ze moe en valt dan in slaap. Uit moet ze ook vaker maar niet te ver, naar het bos lopen gaat niet meer terwijl ze gek van het bos is. En omdat wij geen auto meer hebben zitten lange boswandelingen er ook niet meer in. Dus als zus dan komt met haar auto dan springt ze al heen en weer wan dan weet ze: ik mag mee! Al is het maar eventjes, naar het bos. 

Ons Jesje, Ik heb zoveel steun aan haar in moeilijke tijden (gehad) en nog! Hoe gek dat misschien ook klinkt maar een hond voelt je stemming feilloos aan. Zelfs mijn epilepsie aanvalletjes weet zij eerder te voorspellen dan ik. 

Ze is een tophond! Mijn grote vriendin!

En omdat dit zo'n mooie foto is (genomen uit de achterbak van de auto van zus) dit blogje over en voor mijn trouwste vriendin; er is geen trouwere vriend dan een viervoeter, een hond.

Ik hoop dat ze nog jaren bij ons blijft. ❤

© KH