Thursday Challenge: Bottle

Het thema voor de Thursday Challenge deze donderdag is:
BOTTLE (Container, Cup, Glass, Wine Bottle, Cork, Jar, Flask,...)

Dat deed mij meteen denken aan de 2 flessenkurken die ik van een mevrouw waar ik werk gekregen heb. Zij wilde 'die oude dingen' weggooien, maar ik zag daar hele mooie oude waardevolle hebbedingetjes in.
Het zijn kurken die je op een open wijnfles zet en onder de neus van de mannetjes zit zelfs een gat waar je eventueel de wijn door schenken kunt. (vies idee maar goed)
Helaas waren de kurken al zo oud dat bij het ene mannetje de kurk afbrokkelde toen ik het wilde proberen.
Geen idee hoe oud ze zijn, maar ik vind ze prachtig om te zien!


De voorkant


Met flits krijg je de vreemdste effecten


Het mannetje zonder kurk blijft lachen


Maar mooi is hij wel!

© KH

Mist

Het is weer die tijd van het jaar. En dan heb ik het nog niet eens over de feestdagen die er aan zitten te komen. Ik hou er zo van. Ja ook van de feestdagen maar ik bedoel van: Mist. Het zal wel ergens uit een vorig leven komen, van mijn Schotland liefde, whatever, maakt me niet uit, ik ben zo blij als een kind op Pakjesavond als ik 's morgens de gordijnen open schuif en zie dat het buiten potdicht zit van de mist. En ja, ik moet er net zo goed doorheen op mijn fiets nog wel. Nog minder kans dat ze mij opmerken, de dames en heren automobilisten, die vaak zelf vergeten hun lichten aan te zetten. (snap dat nooit zo goed) En nee, mijn lijf vind het niet zo leuk, die mist. Nu ik (ahum) ouder word, gaat mijn lijf protesteren tegen kou en vochtig weer. Maar ik geniet ervan.

\
Spinrag vol dauw


Rondje met de hond in de mist levert mooie plaatjes op


Dichte mist


Vijver tegenover mijn huis in de mist


Mistige vijver

© KH

Vlaamse Gaai

We zaten zondagmiddag rustig in de kamer toen ineens een prachtige Vlaamse Gaai neerstreek in de tuin. Ik had de dag ervoor een nieuwe krans neergehangen, vol met pinda's en zonnebloempitten. Daar had hij een oogje op. Hij zat op het dak van het tuinschuurtje te loeren. Zien jullie mij? Blijven jullie wel zitten? Niet bewegen hoor! Langzaam maar zeker kwam hij dichterbij. Eerst op de schutting, daarna op het ijzer van de hanging basket, nu dienst doende als hanger van de krans. Nog even kijken, wij zitten stil, doodstil, alleen ik zit achter mijn camera, een beetje ongemakkelijk om eerlijk te zijn, want ik wil hem toch echt wel op de foto proberen te krijgen. Daarna springt hij op de krans en begint te rukken en te trekken. Hele pinda's haalt hij eruit. Soms slikt hij ze zelfs met schil en al door! Hij vliegt weg en komt weer terug. Iedere keer iets brutaler. Mijn camera maakt overuren, maar ik durf niet dichterbij te komen. Allemaal door het raam heen. Niet ideaal maar het moet maar. Een telelens heb ik niet, gewoon met mijn Panasonic Lumix, zoals altijd.

Bij het bekijken vanmorgen van de foto's viel het resultaat niet tegen, natuurlijk waren er een paar bij die bewogen waren, maar ja, zo'n gaai zit nu eenmaal niet stil, ook niet voor mij met mijn camera! :-)
Maar wat een mooi beest!

















© KH

Hij komt, Hij komt!

Terwijl ik dit tik zit ik met een schuin ook de Sinterklaas intocht op tv te volgen. Ieder jaar weer 'moet' ik dat zien. Alleen, sinds 2 jaar met de 'nieuwe' Sint, vind ik het anders. Minder. Ik weet het niet. Deze Sint is niet zo waardig, meer joviaal, moderner. Ik dacht: Och hij moet er even in komen, maar nee, dit is zijn manier van doen denk ik. Jammer. Ik mis de 'oude' Sint. Maar toch, het is een leuk feest. Het blijft een mooie bijzondere traditie. Ik hou ervan. Met pepernoten, sint schuimpjes en strooigoed. Speculaas en chocoladeletters. Mijn jongens zijn groot, te groot, maar wie weet later ooit, met kleinkinderen genieten we weer met volle teugen van dit kinderfeest! ;-)



© KH

Herfstbladeren

Afgelopen zondag konden we bij onze wandeling door de polder toch wel merken dat de meeste bomen hun blad echt kwijt dreigen te raken, of al geraakt zijn. Vele bomen zijn al een stuk kaler en er lag veel blad op de grond. Omdat het de dag ervoor wat geregend had, lagen er vele blaadjes met regendruppels of dauw. Natuurlijk kon ik het weer niet laten en moesten er heel wat blaadjes op camera vast gelegd worden!























© KH

Thursday Challenge: Orange

Deze Thursday Challenge gaat over Orange/Oranje. Volgens mij al eens eerder aan bot geweest vorig jaar en toen heb ik daar speciaal een hele fotosessie aan gewijd, met mandarijnen, welpie enz.. Maar ik vond nu nog een mooie speciaal voor de gelegenheid. Deze wortel zat tussen alle andere wortelen en het leek net of 'hij' met gekruiste benen staan als hij rechtop staat. Grappige wortel dus.



© KH

Practische wenken voor den tuin

Het boek met de pakkende titel: Groeien en bloeien door eigen bemoeien vond ik tussen oude boeken in de boekenkast van mijn schoonmoeder. Ik bladerde het door en zag dat het een oud boek van Douwe Egberts was. Mijn schoonmoeder had destijds kennelijk plaatjes moeten sparen bij, tja bij wat? Koffie? Thee? Voor dat boek in ieder geval. Schoonmoeder zit sinds mei in een gesloten afdeling omdat ze sinds ze een hersenontsteking en beroerte kreeg niet meer in staat is alleen te wonen. Haar geheugen is niet goed meer, ze herkent ons nog wel, maar dat is het dan ook. Dus het vragen aan haar kan ik niet.

Het boek intrigeerde me. Het is een boek vol tips en vol met die plaatjes die je er in kon plakken. Tips voor de tuin en voor kamerplanten. Lief nam het mee naar huis en nu is het in ons bezit. Ik koester het, zoals zij het gedaan moet hebben, met haar groene vingers. Al haar orchideeën staan nu in mijn huis, en ik probeer ze weer bloeiend te krijgen. Wie weet staat er wel een tip in het boek, maar schoonmoeder heeft me geleerd: 1 borrelglaasje water per week, te geven aan een orchidee. Niet meer, niet minder.
Werkte dat bij mensen ook maar zo, dat ze zo weer gingen groeien en bloeien...















© KH

Zoetjes aan

Ik was er even niet. Gewoon even geen zin, geen tijd, mijn hoofd even ergens anders.
Mijn oma is er niet meer. Ik die altijd zo vol trots over haar sprak, die vol trots riep: Ik heb nog een oma! En dat op mijn 45ste! Mijn oma is niet meer, en dat is verdrietig en dat moet een plekje krijgen. Dat heeft het nog steeds niet helemaal. Ik ben een 'wegduwer', iemand die zo nodig sterk wil zijn, voor ja voor wat? Voor mijn moeder, voor mijn zus, en dan duw ik het verdriet weg, naar een plekje waar het eigenlijk wel uit wil maar niet meer uit kan. Uiteindelijk komt het er toch wel een keer uit natuurlijk, dat kan niet anders, dat moet wel.
Maar voor nu maak ik toch even pas op de plaats, even wat rustiger aan, hier, thuis, overal. Even alles een plekje geven. Of zoals oma zou zeggen: Zoetjes aan, dan breekt het lijntje niet. Ik mis haar.