Als kind had ik ooit een hommel als 'huisdier'. Het beest was in de drinkbak van de hond gevallen en ik had hem 'gered'. In eerste instantie had ik hem op de passiebloem gezet maar wist ik veel dat die 's nachts zich sloot! De hommel was eruit gekropen met al zijn kracht die hij nog had. De volgende ochtend had ik hem op een grote pot met kleine plantjes gezet, en een stuk ontbijtkoek en stroop gegeven, want zo dacht ik: hommels moeten zoet hebben. Ik aaide hem, noemde hem Hommeles en het was mijn huisdier geworden. Hommeles sterkte aan zo vond ik. Of hij van de stroop en koek at geen idee, maar na een paar dagen was hij weg. Ik was ervan overtuigd dat hij weggevlogen was. En ook al was ik verdrietig, hij was naar zijn Hommel familie terug gevlogen. Later heb ik mijn moeder nog wel eens gevraagd of zij m niet stiekem weggegooid had omdat hij dood gegaan was maar tot op de dag van vandaag beweerd ze bij hoog en laag dat hij echt gewoon zelf weggegaan is. :-) Vandaar mijn voorliefde voor hommels dus.
Hommel opgerold in Moses in het Biezen mandje
Hommel in de papaver
Mooie beestjes zijn het toch, en zo lekker zacht
En weg was ie alweer
2 opmerkingen:
Maar jij had ze tenminste en hoe.
Het is ook nog niet bijster druk met de insecten Kati maar dat komt de komende dagen helemaal goed als het mooie weer eindelijk zijn werk gaat doen. Het hart van de klaproos heb je wel geweldig mooi in beeld weten te brengen :-)
Een reactie posten