Daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed--and gazed--but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

William Wordsworth


Dit gedicht van William Wordsworth las ik onlangs en het maakte me een beetje weemoedig. Erg mooi.

De Lente laat wat op zich wachten, hier was het vanmorgen bijvoorbeeld erg mistig en lag de rijp op de daken en takken. Maar de vooruitzichten zijn gunstig geloof ik. Dus tot die tijd, wachten we rustig af.
Met foto's van narcissen uit het archief want dit jaar is het aanbod erg matig in mijn tuin:

     
 



© KH