Mijn oma is er niet meer. Ik die altijd zo vol trots over haar sprak, die vol trots riep: Ik heb nog een oma! En dat op mijn 45ste! Mijn oma is niet meer, en dat is verdrietig en dat moet een plekje krijgen. Dat heeft het nog steeds niet helemaal. Ik ben een 'wegduwer', iemand die zo nodig sterk wil zijn, voor ja voor wat? Voor mijn moeder, voor mijn zus, en dan duw ik het verdriet weg, naar een plekje waar het eigenlijk wel uit wil maar niet meer uit kan. Uiteindelijk komt het er toch wel een keer uit natuurlijk, dat kan niet anders, dat moet wel.
Maar voor nu maak ik toch even pas op de plaats, even wat rustiger aan, hier, thuis, overal. Even alles een plekje geven. Of zoals oma zou zeggen: Zoetjes aan, dan breekt het lijntje niet. Ik mis haar.
2 opmerkingen:
natuurlijk mis je haar,het zou echt niet goed zijn als je haar niet miste,ik hoop voor jou in de goede zin ,dat je je oma altijd zal blijven missen ,z,on bijzonder iemand mag echt niet vergeten worden.
Natuurlijk mis je haar, als ze er altijd is geweest en nu niet meer dan is dat een groot gemis.
Neem je tijd ervoor.
Sterkte.
Een reactie posten