Mijn kinderen, als ze mee gaan, schudden hun hoofden en lopen snel van me weg als ik het Sprookjesbos in wil. 'Mam, gedraag je nou eens!', berispen ze me. Ik kan het niet, sorry, ik wil het niet eens proberen!
Ik loop langs de Wolf en de 7 geitjes en zie moeder Geit al staan en dan hou ik het niet meer: 'Kinderen kinderen', mekker ik met een geitenstemmetje wat ik ooit in mijn jeugd op een Sprookjes LP gehoord heb, 'de wolluf, de wolluf'. En weg zijn mijn eigen kinderen. Tja, dat moet je ook niet doen bij pubers van 15 en 18. Hoe haal ik het in mijn hoofd! Had ik er ooit zelf een hekel aan dat mijn moeder gekke dingen deed in het openbaar, nu doe ik het (zelfs soms mét mijn moeder) zelf. Maar je bent in de Efteling! Daar mag het! Toch?
Kleine boodschap
Geitjes aan het ganzenborden
De wolf
Hans en Grietje
Als kind was ik hier al door gefascineerd: diorama
Slapende soldaat bij het kasteel van Doornroosje
Slapende kabouter
Indische Waterlelies
© KH
3 opmerkingen:
dat is toch genieten,en af en toe moet het kind in ons zich heerlijk uit kunnen leven.
Vind ik nou ook Bas. :)
ik begrijp je helemaal Kati :-)
Ik kom er niet vaak en ben er ook niet echt veel geweest, maar de keren dat ik er was ben ik nooit vergeten. Prachtig zoals je deze foto's laat zien en ik me weer even terug laat vallen.
groetjes, Helma
Een reactie posten